- I jak wypadłem? Udawała, że nie słyszy gorzkiej ironii w jego głosie. Po prostu czekała z oczami utkwionymi w obcego mężczyznę, który przy sąsiednim stoliku pożerał frytki z pieczoną fasolką. - Nie wiem już, co mam mówić. Ani co robić - wyznał bezradnie. I po chwili dodał: - To wymaga dłuższego zastanowienia. - Tak, rozumiem. Matthew spojrzał na nią nagle wzrokiem człowieka, który właśnie się obudził. - Czy czekasz, żebym zaprzeczył? Jeśli tak, to będziesz długo czekała. To nie jest rodzaj oskarżenia, któremu można po prostu zaprzeczyć, chyba sama to widzisz? - Tak, chyba tak. Ale ty też mnie nie zapytałeś, czy uwierzyłam Imogen. - Rzeczywiście, nie zapytałem. - Bo gdybyś mnie zapytał - mówiła wolno, z bolesnym wysiłkiem - to bym ci odpowiedziała, że po namyśle i jak mówiłam, po sprawdzeniu twojej reakcji, trudno mi uznać to za prawdę. Chociaż wolałabym nie zgadywać, co to oznacza dla Imogen. Ona może, na przykład, w to wierzyć. http://www.aranzacja-wnetrz.info.pl Tanner umilkł i kiwnął ręką na grajka. David natychmiast przestał grać. - Powiedz to jeszcze raz, przy świadkach. - Dobrze. Umówię się z tobą pod warunkiem, że już nie będziesz śpiewać. A on grać. - A przypomniawszy sobie, że odgrażał się zaproszeniem akordeonisty albo dudziarza, dodała: - I żadnych instrumentów muzycznych w naszej kawiarni. - Obiecuję - zapewnił solennie Tanner. Jednak uśmiech, jaki odmalował się na jego twarzy, osłabił to wrażenie. - O szóstej. Przyjadę po ciebie do domu dokładnie o szóstej. - Lepiej przyjedź tutaj - powiedziała. Nie będzie ryzykować. Tanner mógłby zechcieć zostać u niej, a o tym nie ma mowy.
Richarda Waltersa. - Z przyjemnością będę korzystał z tego pokoju, zresztą do spółki z tobą i dziewczynkami. Potraktujemy go jak domowe biuro. 21 - Swoją papierkową robotę załatwiam w Cichym Pokoju. A ty nie jesteś żadnym „nowym", tylko moim mężem. Sprawdź - Ona twierdzi, że wciąż jej pożądasz. - Ona może sobie tak myśleć, ale to nieprawda - odparł zdecydowanie. Wciąż trzymał ją za nadgarstek. - Chcesz wiedzieć, dokąd idę? - spytał. - Dobrze. Chodź ze mną. Ruszył tak szybko wąskim, podobnym do tunelu korytarzem, że Jodie musiała prawie biec, żeby za nim nadążyć. Czuła wilgoć i widziała krople wody na kamiennym sklepieniu i ścianach. Zatrzymały ich ciężkie, dębowe drzwi. - Ten korytarz to dawna droga do wieczności - wyjaśnił beznamiętnie Lorenzo. - Prowadził do lochów i sali tortur. - Do sali tortur? - Jodie usłyszała w swoim głosie odrazę. Lorenzo wzruszył ramionami, przekręcił klucz i otworzył ciężkie drzwi. - Sztuka wojenna kieruje się swoimi prawami. - W średniowieczu zapewne tak było - przyznała Jodie. - Ale... - Nie tylko w średniowieczu - przerwał jej. Wyglądał w tej chwili tak złowrogo, że zadygotała. Za drzwiami znajdowało się ogromne, nisko sklepione pomieszczenie. Pod jedną ścianą stały puste półki na wino, ze sklepienia kapała wilgoć. - Wszystko w porządku. - Lorenzo podążył wzrokiem za jej zaniepokojonym spojrzeniem na sufit. - Tu jest zupełnie bezpiecznie, a chłód, chociaż nieprzyjemny, też ma swoje zalety. Więziono tu przez pewien czas pierwszego męża mojej babki - dodał w zamyśleniu. - Był przeciwny Mussoliniemu i popełnił błąd, mówiąc to głośno. Został więc uwięziony i torturowany w swoim własnym domu. Moja babka nigdy się z tym nie pogodziła. Często mi o tym opowiadała. Gdyby miała wybór, wolałaby zamieszkać w jakimś konwencie, ale przyrzekła mężowi, że zostanie w Castillo. Jej małżeństwo z moim dziadkiem zostało zaaranżowane przez jej pierwszego męża, kiedy umierał z powodu urazów zadanych podczas tortur. Ukradziono wtedy z Castillo wiele dzieł sztuki i opróżniono półki z wina. Ale jednego skarbu nie mogli zabrać. Jodie rozejrzała się w niedowierzaniu po zimnym, podziemnym pomieszczeniu. - Tutaj jest coś cennego? Lorenzo potrząsnął głową.