zjawi się druga kandydatka, panna Green. – Wiem – przytaknął. – Zamierzam potem w nagrodę zabrać dzieciaki gdzieś na miasto. To dla nich trudne sytuacje. Lily spojrzała na niego. Mnie to mówisz? – pomyślała. W dzieciństwie doświadczyła traumy poznawania kolejnych obcych ludzi, którzy mieli się nią opiekować. Musiała się wciąż przyzwyczajać do nowych twarzy, osobowości, oczekiwań i zasad. – Będziesz mi towarzyszyła przy tych rozmowach, prawda? – zapytał. Po raz pierwszy, odkąd go poznała, wyczuła w nim cień niepewności. Ten silny, dynamiczny i nadzwyczaj inteligentny mężczyzna wydawał się teraz zdezorientowany, może nawet zagubiony. Zalała ją nagle fala czułości. Aby to zatuszować, odwróciła się i zaczęła przestawiać kubki na półce. – Jeżeli uważasz, że ci się przydam, to oczywiście z przyjemnością poznam te kobiety i przedstawię ci moją opinię, bez względu na to, ile jest warta. – Dla mnie jest warta bardzo wiele – oświadczył. – W tej kwestii zazwyczaj nie dokonywałem zbyt trafnych wyborów... naturalnie z wyjątkiem ostatniego – dodał z uśmiechem. – Cudownie radzisz http://www.audi-a5.com.pl/media/ -Mów, Lauro. Wiem, że jest coś jeszcze. -Czytałam artykuły. - Mówiła przez ściśnięte z wściekłości gardło. Była zła na kobietę, która zabrała wszystko, co Richard miał i odeszła. Ciągnęła dalej: - Minęły tygodnie, zanim wypuszczono cię ze szpitala, potem przeszedłeś rehabilitację. Sądząc po skali obrażeń, masz szczęście, że w ogóle żyjesz. Miał strzaskaną kość udową. Wstawiono mu metalowy pręt. Poza tym miał złamanie miednicy oraz mocno uszkodzoną lewą część ciała. Panewka stawu barkowego była zmiażdżona. Wstawiono mu plastikową protezę. Strzaskane ramię, palce, żebra połączono nitami.
pretensje. Wyłączyła interkom i wróciła do gotowania. Richard dzwonił do niej jeszcze dwa razy, ale nie reagowała. Opadł na skórzany fotel i schował twarz w dłoniach. Przeczesał włosy palcami. Co za uparta kobieta! Za kogo ona się ma, żeby mu mówić, jak ma postępować z własnym dzieckiem? Na Boga, Sprawdź za kierownicę. Włączyła silnik. - Jesteś gotowa? Kelly podniosła na nią swoją wielkie, niebieskie oczy i kiwnęła głową. Znowu żuła brzeg sweterka, a w jej oczach błyszczały łzy. Laura przechyliła się, przytuliła ją i wyszeptała do ucha: - Myszko, wszystko będzie dobrze. Wiem, że się boisz. Małe paluszki wpiły się w nią mocno. Kelly przywarła do niej. - Chcę do domu - powiedziała dziewczynka. Laurę paliły łzy pod powiekami. W tym głosiku tyle było żałości i bezradności. - Zawiozę cię do twojego nowego domu.