Ale Lucy jej nie zauważyła, za to znalazła nietoperza i wpadła w panikę. Barbara, zaczajona w lesie, słyszała jej krzyk i poczuła wielką, niekłamaną satysfakcję. Teraz, idąc za Madison, dotarła do wielkiego drzewa, którego korzenie były rozpostarte na powierzchni ziemi jak ogromna pajęczyna. Madison skręciła w wąską odnogę ścieżki i przywołała Barbarę gestem. – Tędy. Już prawie jesteśmy na miejscu. Tak, pomyślała Barbara. Ryzyko było konieczne. Dzieci Colina i wnuki Jacka zasługiwały na lepsze życie. Jack Swift usiadł w spokojnym zakamarku swej ulubionej restauracji. Ostatnie dni były bardzo wyczerpujące. Nie zaprosił Sidney na lunch. Pokłócili się poprzedniego wieczoru. Sidney zauważyła, że coś jest z nim nie w porządku, a on upierał się, że tylko jej się wydaje. Teraz miał ochotę na martini, talerz ciastek z jabłkami, dobrą sałatkę i spokój staroświeckiej restauracji. Czuł się jak człowiek, który zawisł nad przepaścią, trzymając się skały tylko czubkami palców. http://www.beton-dekoracyjny.edu.pl zranić. Dopiero teraz, gdy największy kryzys minął, dotarła do niej treść tego, co się stało. – Czy naprawdę myślisz, że to wcale nie był wypadek? – Nie był. – Ale nie masz stuprocentowej pewności? To mogły być dzieci, albo zbocze samo się osunęło... – Może. Widziała jednak, że w to nie wierzy. Oczywiście. Wyszkolono go w taki sposób, że dostrzegał tylko najciemniejszą stronę życia. – Czy ten, kto to zrobił, twoim zdaniem chciał cię zabić? – To nie miało znaczenia.
palca. Zapewne Rabedeneirę też. Czy żaden z nich nie potrafił jej przejrzeć? Barbara jednak była mądrzejsza od nich. Ludzie byli głupi, a szczególnie mężczyźni. Przekonała się o tym podczas dwudziestu lat pracy w Waszyngtonie. Gdyby tylko Jack wyznał jej miłość, gdyby miał odwagę wypowiedzieć Sprawdź panu napełnić plecak dwudziestodolarówkami i zostawić go przy pomniku bohaterów wojny w Wietnamie... te rzeczy. Ale wydawało mi się to zbyt skomplikowane. Pewnie odłożyłby pan słuchawkę i wrócił do łóżka. A tak przynajmniej jest jasne, z kim ma pan do czynienia. – Owszem. Mam do czynienia z podrzędną formą życia, z człowiekiem, który wyrzekł się dobrego imienia i kariery... – Racja, senatorze. A to znaczy, że nie mam nic do stracenia. Gdybym nadal był uczciwym człowiekiem, a pan moim klientem, to radziłbym zapłacić te dziesięć tysięcy i trzymać kciuki, żeby udało się panu wykpić tak tanio. Ruszył do drzwi. Jack podniósł się i poczuł, że kolana pod nim drżą.