Wiadomość z Marlow nadeszła, jak sobie przypominał, już po pierwszym drobnym spięciu, dotyczącym opery. W ciągu dwóch sekund od Lizzie, wydawałoby się, uroczej, ciepłej kobiety, powiało takim lodem, że aż wzbudziło to jego ciekawość. Potem oczywiście dowiedziała się o chorobie dzieci, on zaś nie miał jeszcze wtedy pojęcia o dystrofii mięśniowej drugiego syna. Biedne dziecko! Takie nieszczęście z pewnością musiało być nieustającym źródłem cierpienia i strachu dla całej rodziny, zwłaszcza przy dodatkowym zagrożeniu infekcją. Biedna Lizzie! Dopiero jednak gest, który zauważył przy pożegnaniu, dał mu naprawdę wiele do myślenia, chociaż nie był to w ogóle jego interes. Christopher otoczył Lizzie ramieniem i ona mu na to pozwoliła; stała obok męża w progu, uśmiechając się na pożegnanie do niego i Susan. Interpretację języka ciała Allbeury uważał zwykle za mocno przesadzoną, ale czasem nie można było nie http://www.beton-dekoracyjny.org.pl dokończyć później. - Jeśli o mnie chodzi, to właśnie została zakończona - stwierdziła stanowczo Carrie. Nie chciała, żeby Nikos Kristallis zaczął sobie cokolwiek wyobrażać. Wprawdzie był nieziemsko przystojny, a pocałunek w gabinecie Darrena zrobił na niej ogromne wrażenie, ale to było przedtem, zanim się dowiedziała, kim jest ten człowiek i czego od niej chce. A przede wszystkim nie życzyła sobie, żeby ona sama zaczęła sobie za dużo wyobrażać. Nik tylko się uśmiechnął. Carrie ten jego uśmiech - domyślny, pewny siebie - doprowadzał niemal do szału. Wolała i tego uczucia po sobie nie pokazać, więc
- Może, jakiś ptak? - niepewnie przypuściłam. - Jego żywcem patroszyli, co? - Dziewczyna niechętnie i nieufnie opuściła miecz i na pięcie obróciła się, zakasawszy górny kąt ręcznika. -- Nie, jak sobie chcesz, ale mi to miejsce się nie podoba! Niedobre ono, przeklęte! Wilki wyją, a teraz jeszcze jakiś zdziczała harpia raczyła przedrzeźniać wilcze wycie! - Co to było?! - Rolar z trzaskiem wydostał się z krzaków, mieczem oczyszczając siebie dookoła szeroką przesiekę. -- Kto krzyczał? Harpia - ponuro powtórzyłam. -- Prześwitem… Wampir z westchnieniem ulgi schował miecz do pochwy, obrzucił najemnicę spojrzeniem i zachwycenie pisnął: - Orsana, tobie ktokolwiek kiedyś mówił, że masz śliczne żyły? Najemnica z odrazą przekrzywiła się na wampira, splunęła i milcząco zeskoczyła na brzeg, nie zapomniawszy o mieczu. Sprawdź Ona miała teraz tylko jedno marzenie: wrócić do willi Elaine i tam spokojnie poczekać, aż Danny wyzdrowieje i będzie można z nim wrócić do domu. Nikos się odwrócił. Zauważył ją, przez jego twarz przemknął uśmiech, albo tak się tylko Carrie wydawało. - Danny zasnął - powiedziała. - Zostawię drzwi uchylone, żebym mogła usłyszeć, jeśli się obudzi. - Wobec tego możemy wreszcie spokojnie porozmawiać - Nik mówił cicho, żeby przypadkiem nie obudzić dziecka. - Wejdź, usiądź. Pogadamy. Weszła do pokoju, usiadła. Musiała usiąść na łóżku Nikosa, bo innego miejsca nie było. - Spiro przyniósł twoje rzeczy - zaczął Nik. Zamknął