uważała, że musi samotnie stawiać czoło wszystkim, którzy zagrażają jej niezależności, i że ziemia usunie się jej spod nóg, jeśli tylko pozwoli sobie na osłabienie czujności. Doszedł do wniosku, że musi otworzyć jej oczy, tak jak ona otworzyła jemu. - Kuzynie Lucienie? - Rose patrzyła na niego z niepokojem. - Proszę wszystko przygotować, panie Mullins, a potem przyjść do mojego gabinetu - polecił. - Mamy jeszcze jedną sprawę do omówienia. Alexandra siedziała na brzegu biurka i obserwowała świeże, naiwne twarze uczennic. Jeszcze nie tak dawno sama była jedną z nich, choć czasami wydawało się jej, że przeżyła już całą wieczność. - Wypowiedź na temat dzieła literackiego zwykle powinna zawierać własną opinię. - Przecież ją wyraziłam, panno Gallant - zaprotestowała młoda dama o różanych policzkach. - Moim zdaniem Julia powinna słuchać rodziców. - Pannie Gallant chodzi o to, że mówisz rozwlekle, Alison - wyrwała się jedna z koleżanek. - Bądź cicho, Penelope Walters - odparowała dziewczyna. Alexandra stłumiła westchnienie i wstała z biurka, żeby zaprowadzić porządek. Była wdzięczna Emmie, że na początek przydzieliła jej tylko dwanaście pannic. - No, no, spokojnie. Dyskusja nie musi prowadzić do rozlewu krwi. W tym momencie drzwi otworzyły się gwałtownie, do klasy wpadła Jane Hantfeld, jedna ze starszych uczennic, i podbiegła do okna w końcu sali. Twarz płonęła jej z http://www.deska-elewacyjna.info.pl/media/ wiedziała, że ktoś się nim zajmie. Rzuciła ostatnie spojrzenie na drzwi i weszła na krzesło. Chwyciła się framugi, ostrożnie stanęła na poręczach i wsadziła głowę w otwór. Następnie postawiła stopy na zaokrąglonym oparciu, na chwilę wstrzymała oddech, po czym dźwignęła się na rękach. Krzesło upadło, lewy łokieć utkwił jej w rogu okna. Machając nogami, podciągnęła się wyżej, ale straciła impet i zawisła w powietrzu, górną połową ciała już w ogrodzie. - Do licha - wysapała, sięgając po jeden z winnych pędów. Zaczęła się wiercić, ale nawet nie drgnęła. Raptem na wysokości jej oczu pojawiły się nogi w czarnych spodniach. Zamarła w nadziei, że winorośl ją osłoni. Niech to diabli! Powinna była poczekać do wieczora, ale perspektywa samotnego nocnego spaceru po Londynie odebrała jej odwagę. - Panna Gallant? - Wimbole?
- Milordzie! Gdyby nie blask świecy, w ogóle by go nie dostrzegła. Od stóp do głów był ubrany na czarno. Kiedy się poruszył, błysnął śnieżnobiały fular. - Dobry wieczór, panno Gallant. Albo raczej dzień dobry. - Przepraszam - powiedziała, drżąc nie tylko z zimna. - Zapomniałam wyprowadzić Szekspira przed snem. Sprawdź Następnego ranka, kiedy zeszła na śniadanie, przekonała się, że nikt nie ma już dla niej przyjaźni. Nikt ze służby nie odezwał się do niej, nie uśmiechnął, zewsząd otaczało ją wzgardliwe milczenie. Zazwyczaj żartowali z nią, puszczali oko. Koniec, pomyślała ze ściśniętym gardłem. Wszyscy wiedzą, że jest kłamczucha, że to przez nią pani Cooper została zwolniona. Przestali ją lubić. Myślą, że jest złą, przewrotną dziewczyną. Wpatrywała się w swój talerz i myślała o Dannym, o tym, jak patrzył na nią poprzedniego dnia. Był jej przyjacielem. On nigdy by nie skłamał, żeby ratować własną skórę. Zdradziła go, zawiodła jego zaufanie. Zwiesiła smutno głowę, wspominając, jak bawili się razem, jak rozweselał ją swoim uśmiechem, kiedy była smutna. A pani Cooper? Kochana pani Cooper, która zawsze miała dla niej coś do jedzenia, ile razy mama za karę nie pozwalała jej siadać do stołu? Która podsuwała różne smaczne kąski i zabronione przez mamę łakocie? Była tak zrozpaczona, taki straszny przygniatał ją ciężar, że niemal nie mogła oddychać. Tęskniła za panią Cooper, chciała, żeby Danny znowu był jej przyjacielem. Po policzku spłynęła gorzka łza, po niej następna. Źle postąpiła. Nie powinna była kłamać. Poprosi mamę, żeby obydwoje, Danny i jego babcia, wrócili. Usłyszała głos matki w holu, jak wracała z porannej mszy. Szybko otarła łzy. Kiedy mama dowie się, jak wygląda prawda, na pewno zmieni zdanie. Nie będzie już złościć się na panią Cooper ani obwiniać Danny’ego. Wyprostowała się. Danny nie zrobił przecież nic złego, jego babcia tym bardziej. Mama to zrozumie i przyjmie biedną gospodynię z powrotem. Nie może jej przecież karać za błędy własnej córki. Trzeba tylko zdobyć się na odwagę i powiedzieć mamie prawdę. Przypomniała sobie, jaki wyraz miała twarz Hope poprzedniego dnia i zaczęła się trząść ze strachu. Czuła jeszcze na skórze bolesne pociągnięcia szczotki, słyszała ostre oskarżenia, bezwzględne słowa mówiące o Szatanie i Piekle. A jeśli mama znowu ją ukarze? Skuliła się w krześle, jakby chciała stać się niewidzialna. Może powinna o wszystkim opowiedzieć tacie, a on porozmawia z mamą, albo sam przyjmie na powrót panią Cooper?