Uniósł brew. - Są jeszcze inne zarzuty? - Tak. - Wyprostowała się i przeszyła go wzrokiem. - A mówię to tylko dlatego, że prosił mnie pan o naukę manier. - Istotnie. Proszę mówić dalej. - Panie Delacroix właśnie straciły najbliższą osobę, a pan nie okazuje im najmniejszego współczucia. Przerażający brak wrażliwości. - Mieszkają pod moim dachem, prawda? - zauważył, pochmurniejąc. - Dzięki świstkowi papieru, a nie pańskim uczuciom, co wyraźnie dał pan im do zrozumienia. Czy w ogóle złożył im pan kondolencje? Lucien zacisnął szczęki. Wiedziała, jak argumentować, do licha, ale nie pozwoli jej zapędzić się w kozi róg. - Zapłaciłem za pogrzeb. - To nie to samo. Wcale nie chodziło jej o harpie ani o niego. Była za bardzo rozgniewana i przejęta. - Kogo pani pochowała? - zapytał cicho. Panna Gallant na chwilę zaniemówiła. - A co to pana obchodzi, skoro nawet po krewnym nie czuje pan żalu? - rzuciła w końcu i odwróciła się na pięcie. Lucien zerwał się na równe nogi. Chwycił ją za nadgarstek i obrócił do siebie. Jej http://www.doktor-leczenie.com.pl czym myszka. Słyszałam ją na dole, a potem... — A potem co? — Później słyszałam, jak się wydostała na dwór przez drzwi prowadzące do ogrodu. Wyszła na zewnątrz budyn- ku. Tyle udało mi się wówczas ustalić. Tom potarł ręką podbródek. — Mów dalej. — Zaczęłam nasłuchiwać. Usiadłam na łóżku. Ty oczy- wiście spałeś. Jak kamień. Nawet nie próbowałam cię bu- dzić. Wstałam i podeszłam do okna. Odsłoniłam rolety i wyjrzałam na zewnątrz. Ona tam była, stała w ogrodzie. — Co robiła? — Nie wiem. — Na twarzy Mary Kields ukazały się zmarszczki wyrażające głębokie zatroskanie. — Nie mam
- Lordzie Kilcairn, uczę młode damy etykiety, języków, literatury i muzyki. Sztuka uwodzenia to pańska dziedzina. Ja panu nie pomogę. Proponuję poszukać kogoś innego. Lucien westchnął, zastanawiając się, czy Alexandra Gallant docenia jego grzeczne zachowanie. Szczególnie, że nie miał zamiaru wypuścić jej ze swojego domu. - Nadal się pani upiera przy tej głupiej rozmowie kwalifikacyjnej? Parlez - vous francais? Sprawdź Obejrzał się. W drzwiach stał William Jeffries, jednocześnie rozbawiony i zakłopotany. - Odejdź, Daubner - rzucił Lucien rozkazującym tonem. - Niech pan zostanie, milordzie - poprosiła Alexandra, nim baron zdążył zrobić krok. - Co pan powiedział tej dziewczynie, lordzie Kilcairn? - Nie pozwolę się przesłuchiwać guwernantce. - Zwłaszcza w obecności świadków. - Daubner, zostaw nas samych. - Nie... - Daubner, wynocha! - Przepraszam, panno Gallant - wymamrotał Jeffries i uciekł. - Do licha! - wybuchnęła Alexandra. - Damy nie przeklinają. Gdy ruszył w jej stronę, zaczęła się cofać ku drzwiom zasłoniętym kotarą.