niekłamaną satysfakcję. Teraz, idąc za Madison, dotarła do wielkiego drzewa, którego korzenie były rozpostarte na powierzchni ziemi jak ogromna pajęczyna. Madison skręciła w wąską odnogę ścieżki i przywołała Barbarę gestem. – Tędy. Już prawie jesteśmy na miejscu. Tak, pomyślała Barbara. Ryzyko było konieczne. Dzieci Colina i wnuki Jacka zasługiwały na lepsze życie. Jack Swift usiadł w spokojnym zakamarku swej ulubionej restauracji. Ostatnie dni były bardzo wyczerpujące. Nie zaprosił Sidney na lunch. Pokłócili się poprzedniego wieczoru. Sidney zauważyła, że coś jest z nim nie w porządku, a on upierał się, że tylko jej się wydaje. Teraz miał ochotę na martini, talerz ciastek z jabłkami, dobrą sałatkę i spokój staroświeckiej restauracji. Czuł się jak człowiek, który zawisł nad przepaścią, trzymając się skały tylko czubkami palców. Szantaż. Dobry Boże... Colin. Jego jedyny syn, jedyne dziecko. Czy naprawdę oszukiwał swoją żonę? Jackowi nigdy by to nie przyszło do głowy, http://www.e-domydrewniane.info.pl/media/ Jednak czy Wasza Wysokość nie sądzi, że gdy pojawia się dziecko... Pod kołami limuzyny zachrzęścił żwir. Właśnie podjechali pod tylne wejście. Na progu czekała starsza kobieta w prostej wełnianej spódnicy. - Przepraszam, pani Renati - książę skorzystał z pretekstu, by zmienić temat. - To Sophie Hunt, prywatna sekretarka księcia Antonyego. W razie jakiejkolwiek potrzeby proszę zwracać się do niej. Kierowca wysiadł i otworzył tylne drzwi samochodu. Książę i tym razem podał Pii rękę i pomógł wysiąść. Podziękowała uśmiechem. To był miły gest, ale nie powinna się do tego przyzwyczajać. Ani zapominać, kim była. Nie
Nie, nie mam. Ale twojej siostrze to nie przeszkadzało. Uważa, że dam sobie radę. - Ja cię nie przepytuję - zastrzegł pospiesznie Pierce. Może i nie, jednak wyraźnie próbował się czegoś o niej dowiedzieć. A Amy zawsze stara się mówić o Sprawdź wspaniała wiadomość! Mój hybrydowy kwiat ma oryginalny zapach, którego nawet ekspert nie jest w stanie podrobić. To znaczy, że mam patent w kieszeni. I tyle pieniędzy, że do końca życia nie zdołam ich wydać. Amy pomyślała o tym wspaniałym domu, o ogromnej posiadłości, o laboratorium i szklarni. Przecież on ma już wszystko, o czym mógłby zamarzyć. - Coś mi się widzi - zaczęła, nie zastanawiając się nad tym, co mówi - że twoje szczęście nie zależy tylko od pieniędzy. Pierce westchnął.