343 - Ten towar, który przekazywano tamtej nocy w Guadalupe, był ludzkim ciałem. - O Boże. O Boże - lekarz zamknął oczy Był trupio blady. Wyglądał, jakby miał za chwilę zwymiotować. Milla czuła dokładnie to samo. Rzuciła okiem na zegarek i adrenalina zagrała jej z żyłach. Uruchomiła silnik nerwowym ruchem dłoni. - Musimy jechać do knajpy. Pavon może tam już być. - Mówiłaś, że pewnie go nie będzie... - Zawsze jest jakaś szansa. an43 344 -23- Pavon wcześnie zawitał „Pod Granatową Świnię". Chciał być na miejscu, gdy zjawi się ta suka, popatrzeć, jak czeka na niego. Rozmowa telefoniczna z tą babką sprawiła, że serce zabiło mu żywiej, a w kroczu pojawiło się natrętne i przyjemne mrowienie, aż proszące się o uwagę. Siedział tyle czasu na tej parszywej łodzi, codziennie http://www.e-medycynaizdrowie.com.pl/media/ Joann aż podskoczyła, pisnąwszy cicho, i odwróciła się. Milla zerwała się tak gwałtownie, że krzesło na kółkach pojechało do tyłu, uderzając o biurko. Stanęła obok Joann i zamarła, patrząc na mężczyznę stojącego w drzwiach. Ciarki przeszły jej po plecach, a serce waliło jak oszalałe. Były w biurze same. Drzwi zamknięte od środka. Jak się tu dostał? Czego chciał? Mężczyzna nie miał widocznej broni. Ale choć jego dłonie były puste, Milla wcale nie czuła się lepiej - nigdy jeszcze nie widziała tak zimnych i nieludzkich oczu. Patrzyła w twarz mordercy i choć była tak przerażona, że nie mogła opanować drżenia, to coś w tym spojrzeniu dziwnie przyciągało i nie pozwalało uciec wzrokiem. Jak kobra, pomyślała, hipnotyzująca swe ofiary przed śmiertelnym atakiem.
bezpiecznie w autobusie i pomachał jej na pożegnanie. Miał na sobie spodnie koloru khaki i niebieską koszulę będącą zarazem szkolnym mundurkiem. Na to narzucił czerwoną wiatrówkę. Kurtka, która miała an43 383 Sprawdź wyobrazić sobie zaprzestania poszukiwań Justina, dlatego też nie mogła wybaczyć im tak diametralnie odmiennego myślenia. Milla siedziała z matką w kuchni, plotkując beztrosko. Pani Edge kolejny raz złapała się na tym, że mówi o Rossie i Julii, i zamilkła zakłopotana. - Mamo - westchnęła Milla - nie oczekuję przecież, żebyś w ogóle o nich nie wspominała. Możesz mówić, jeśli chcesz. Ja chętnie się dowiem, jak tam dzieciaki i co w ogóle u nich słychać. - Po prostu chciałabym, żebyście się pogodzili - stropiła się pani Edge. - Tak mi przykro, że nie możecie wspólnie przyjechać do nas na święta. - Może kiedyś. Kiedy już znajdę Justina. Chociaż wątpię, żebym kiedykolwiek mogła przebaczyć im do końca te sugestie, że