żyć samotnie? Były to, pomyślała później Tempera, jedyne sensowne słowa, które lady Rothley kiedykolwiek wypowiedziała, lecz oczywiście to nie Alaine, lecz Tempera dostrzegała w tym planie trudności. — Jeśli to kwestia strojów — odezwała się dziewczyna nieśmiało — to nie wystarczy nam pieniędzy, byśmy obie mogły się odpowiednio ubrać. Ich wzrok spotkał się nad stołem. Tempera odezwała się pierwsza. — Musisz wyjść za mąż przede mną, belle-mère. Potem, być może, będziesz mogła trochę mi w tym pomóc. — Naturalnie, że ci pomogę, kochanie — zapewniła lady Rothley. — Masz rację. Ponieważ jestem starsza od ciebie, muszę pierwsza znaleźć męża, i to jak najszybciej! Zadowolona z siebie, lekko się uśmiechnęła i dodała: — Chyba nie będzie to zbyt trudne. — Oczywiście, że nie — zgodziła się Tempera. Była jednak na tyle mądra, by zdawać sobie sprawę, że piękna niezamożna wdowa może być atrakcyjna dla bardzo http://www.e-szambabetonowe.org.pl/media/ Ochroniarze, zerkając na Tannera pytająco, pożegnali się i poszli do swoich pokoi. - Pięknie, panie Psuju. Jesteś nadęty, bo nie poszedłeś szukać Parker, więc się na wszystkich odgrywasz. Tanner próbował znaleźć w pamięci jakąś ciętą replikę, jak za czasów, gdy studiował w Bostonie. Przez cztery lata uczył się na Harvardzie. To były piękne czasy. W pewnym sensie miał zapewnioną anonimowość, co dawało mu poczucie wolności, której tak mu brakowało w codziennym, podporządkowanym ścisłym rygorom życiu. Shey mimowolnie przypominała mu ducha tamtych dni. Wolna, zuchwała, ekscytująca. Była jak tchnienie świeżego, rześkiego powietrza. Przy niej
Z tych słodkich rozważań wyrwał ją głos Lorenza. - Nie? - zapytał w niedowierzaniu. Skarciła się w myślach. Powinna zdecydowanie powiedzieć swoje zdanie. - Nawet ktoś tak arogancki i przyzwyczajony dostawać to, czego chce, jak ty, powinien sobie zdawać sprawę, że twoja propozycja nie jest... - Milion to za mało? Czy to właśnie próbujesz mi powiedzieć? Jodie spłonęła rumieńcem. Sprawdź Rothley mogły okazać się daremne. Rozdział 2 Tempera nigdy nie podróżowała bardziej komfortowo niż teraz, kiedy jechała przez Francję. Wygody, jakie im stworzono, przeszły nawet oczekiwania panien Briggs i Smith. Tempera nie wyjeżdżała w świat zbyt często. Kiedy miała dziesięć lat, była z rodzicami w Paryżu, a potem, już po śmierci matki, ojciec zabierał ją do Brukseli, gdyż nie chciał zostawić jej samej w Londynie. Nie wiedziała o świecie prawie nic. Przypominała sobie jedynie niejasno, że francuskie pociągi są niewygodne i robią dużo hałasu.