wszystko w porządku, że wciąż ma jeszcze jedną córkę. Co za ironia! Wieczorem nieraz miał chęć zatelefonować do Bethie, bo chociaż go nienawidziła, była osobą, która kochała Mandy. Była łącznikiem między nim a jego córką. A z każdym dniem możliwość zachowania tej łączności gwałtownie malała. Quincy nie sądził, że będzie mu tak trudno. Był człowiekiem wykształconym, doktorem, znał z teorii pięć stadiów żałoby i końcowy stan chaosu, zarówno fizyczny, jak i emocjonalny. Wtedy człowiek powinien jeść dużo świeżych owoców i warzyw, uprawiać jakieś intensywne ćwiczenia i unikać 55 alkoholu - ale to nigdy nie pomaga. Był profesjonalistą, agentem FBI, który wiele razy był obecny w chwili, gdy przychodziła wiadomość, że czyjaś żona, mąż, siostra, dziecko nie wróci już do domu. Wtedy człowiek powinien się skoncentrować, zastanowić się nad ostatnimi dniami ukochanej osoby w miarę obiektywnie i w miarę możliwości unikać histerii - ale to nigdy nie pomaga. Zakładał, jak każdy, że taka tragedia może się zdarzyć innym, ale na pewno nie w jego rodzinie. Nie jadał dużo świeżych owoców i warzyw. Nie był obiektywny, jeśli chodzi o ostatnie dni życia Mandy. Bywały dni, że czuł potrzebę napicia się alkoholu. Bywały noce, kiedy był niebezpiecznie bliski http://www.earanzacja-wnetrz.com.pl/media/ kokainy. A sam Abe, drobiazgowy, skrupulatny, niewolnik przyzwyczajeń, z czasem uświadomił sobie, że kariera głównego księgowego już mu nie wystarcza. Chciał poczuć, że coś osiągnął, coś zmienił. Do diabła, może rzeczywiście chciałby cały świat został tak uporządkowany jak papiery na blacie jego biurka. A zresztą, jakie to miało znaczenie? Detektyw Sanders był po prostu cholernie dobrym gliną. Koledzy podśmiewali się z niego. Wywracali oczami na widok wypielęgnowanych dłoni, nabijali się z wypolerowanych do połysku butów. Kiedyś dla żartu w miejsce drogiego eleganckiego zszywacza, który sam sobie kupił, podłożyli mu zacinający się przydziałowy bubel. Innym razem podmienili koła w samochodzie, żeby sprawdzić, czy Abe zauważy. Zauważył. Ale współpracowali z nim. Podczas śledztwa Sanders zachowywał się jak człowiek opętany. Był pełen pasji, żaru i
Zatrzeszczało radio. Dyspozytorka zawiadomiła, że podejrzany wychodzi z baru. Trzeba coś postanowić. Rainie musiała mieć chwilę do namysłu. Zatłoczona knajpa, podejrzany, o którym nic nie wiedzieli... – Nie nawiązywać kontaktu. Śledzić go – rozkazała krótko i odruchowo spojrzała na Quincy’ego, szukając w jego oczach akceptacji. Agent skinął głową. Wściekła na samą siebie, Sprawdź na jego korzyść. Rainie zrozumiała, że kiedy Amity wysiada z radiowozu, większość przestępców posłusznie pada na chodnik i wyciąga ręce do założenia kajdanek. Będąc kobietą, nigdy nie miała takiej przewagi. Najczęściej musiała siłą powalać łobuzów na ziemię. Robiła karierę dzięki temu, że była zawsze gotowa do walki. Amity wciąż robił groźne wrażenie. Skrzyżował ręce na piersi. Czekał. Czekał. Wreszcie westchnął i zdecydował się poddać. - Zgłoszę się w centrali - powiedział. - Potem spotkamy się u mnie. Rainie skinęła. Nie była głupia, więc poszła za nim. Żeby nie wymknął się tylnym wyjściem. Pięć minut później usiedli naprzeciwko siebie przy jego biurku, zaopatrzeni w filiżanki z kawą i gotowi do rozmowy. - Dwudziesty ósmy kwietnia - powiedziała Rainie. - W zeszłym roku. Wypadek samochodowy. Ford explorer, mężczyzna z psem i słup telefoniczny.