- Nie dam rady - wychrypiał. Łzy napłynęły jej do oczu. Niemal mogła dotknąć końcami palców jego poranionych dłoni. - Zrób, co ci mówię! - prosiła. - Nie masz dość siły. - Owszem, mam ją! Do licha, Alec, czy nie rozumiesz, że nie chcę żyć bez ciebie?! - A niech to diabli - wyszeptał i spróbował wspiąć się odrobinę wyżej. - Do... dobrze. - Krzywiąc się niemiłosiernie, uchwycił skałę prawą dłonią, a lewą ostrożnie wyciągał ku niej. Z włosami rozwianymi przez wiatr Becky wychyliła się tak daleko, jak tylko mogła, obydwiema rękami chwyciła go za zranione ramię. Palce Aleca wpiły się jej boleśnie w łokieć. „Wydał głuchy jęk bólu, gdy pociągnęła go z całej siły w górę. - Nie poddawaj się! - Czuła, że bliska jest osunięcia się w dół, lecz wolałaby raczej runąć tam razem z nim, niż go puścić. - Co się stało? - Jęknął głucho, widząc na jej twarzy grymas bólu. - To nic! To tylko... twój sygnet wrzyna mi się w palec. - Wciąż go nosisz? - Pot spływał mu po twarzy. - No pewnie! Nigdy go nie zdejmę! - Zacisnęła desperacko zęby i ciągnęła go z siłą, którą brała nie wiadomo skąd. Alec zdołał mocniej wesprzeć stopę o skałę. - Jeszcze, jeszcze... Każdy mięsień w jej ciele był napięty do granic możliwości. Alec http://www.fizjoterapeutka.com.pl/media/ - Nie mam najmniejszego zamiaru naprzykrzać się tej anielskiej istocie. - Co za hultaj! - burczał pod nosem Westland. Michaił drgnął gwałtownie, lecz Alec nadal się uśmiechał uprzejmie. A to ciekawe. Kurkow najwyraźniej źle przyjął żarcik na temat Parthenii. Gdy obydwaj wyszli, Alec założył ręce za plecy i podszedł do przyjaciół. - Dlaczego się naigrawałeś z tego starego durnia? - spytał Drax, unosząc się z krzesła tylko na tyle, by łyknąć wody sodowej. - Och, wyłącznie dla zabawy. Chciałem was poinformować, że jutro rano wyjeżdżam do Brighton. - Bez nas?! - Przecież wkrótce i wy tam będziecie. Zatrzymam się w naszej rodzinnej willi. - Nie zamieszkasz z nami? - zdumiał się Rush. - O co ci chodzi? - zapytał Drax. - Coś przed nami ukrywasz! - zażartował Fort.
Blondyn zacisnął mocno powieki, wyrywając się z silnego uścisku i biegnąc przed siebie. Boże, Boże, Boże! Dlaczego takie coś zawsze musi przytrafiać się jemu? Rozdział piąty Książę jest tylko jeden! Wczoraj cudem udało mu się dobiec do autobusu. Dosłownie w ostatniej chwili do Sprawdź zobaczyć żywą, musi tu przyjechać. Zemszczę się. Nie lubię być upokarzany. - Och, lady Campion, proszę tego nie robić! - wyjąkała Becky, chociaż wiedziała, że może to jedynie pogorszyć jej sytuację. - Kozacy go zabiją! Wiem, że Alec pani groził, ale z pewnością nigdy by nie skrzywdził kobiety. Jeżeli pani kiedykolwiek na nim zależało... - Milcz! - wrzasnął Michaił. - A ty, precz stąd. I to natychmiast! Eva Campion z trudem zdołała wstać i cofała się powoli ku drzwiom. Była przerażona i zdumiona. Mimo to próbowała stawić czoło Kurkowowi. - Michaile, przecież to ja powiedziałam Kozakom, gdzie trzeba jej szukać! Opamiętaj się! Czy nie wystarczy, że twoi ludzie zadźgali Rushforda i Fortescue? - Sam decyduję, kiedy przestać! - wycedził Michaił, zbliżając się do niej. Eva rzuciła się do tyłu i osłoniła twarz rękami. - Jesteś w to wplątana po uszy. To ty wszystko zaczęłaś! Z własnej woli ściągnęłaś sobie kłopot na głowę. Zrobisz teraz, co ci powiem, chyba że chcesz, żeby cię powieszono za udział w porwaniu. Lepiej mnie posłuchaj. Masz go tu ściągnąć.