- Chcę, by dostarczono mi to jutro rano - powiedział. - Oczywiście, jaśnie panie - odparł kamerdyner bez¬namiętnym tonem. Bynajmniej go to nie zaskoczyło. Nie przywykł do mieszkania w takim domu i warunkach, zastanawiał się więc, jak długo pan Baverstock tu wytrzyma. - Czy mam powiadomić Elizę, jaśnie panie? - Nie. Panna Baverstock zostaje, przynajmniej jeszcze na jakiś czas. - Och! - W głowie służącego roiło się od przypuszczeń. - Dopilnuj tylko spakowania moich rzeczy. Wyjeżdżamy w niedzielę rano. - Dobrze, proszę pana. - I na razie nie puszczaj pary z ust. Mark rzucił mu pół korony i udał się na poszukiwanie siostry. W środę po południu, gdy wróciła z przejażdżki z lady Heleną, była w paskudnym humorze i bardzo niechętna do podejmowania jakichkolwiek kroków. Mark miał nadzieję, że dzień odpoczynku nieco Orianę uspokoi. Gdy spotkał ją w salonie, przynajmniej z początku nie wydawała się bardziej uległa. Siedziała przy oknie i wyglądała posępnie na dwór. Z okna rozpościerał się uroczy widok na trawnik i bramę wjazdową, lecz Oriana tego nie widziała. Miała przed oczami jedynie swoje utracone nadzieje i otaczający ją ze wszystkich stron egoizm. Czuła, że stoi na przegranej pozycji, i nawet utarcie nosa pannie Stoneham przy śniadaniu nie poprawiło jej nastroju. Zwróciła głowę w stronę brata, ale zaraz wróciła do studiowania krajobrazu. - Co się stało, siostrzyczko? - Mark zbliżył się i usiadł obok. - Nie cieszysz się, że śliczna panna Stoneham zniknie stąd wkrótce? Oriana wzruszyła ramionami. - Obiecałaś mi pomóc - przypomniał. - Dla ciebie wszystko układa się pomyślnie - odcięła się ostro. - Zamierzasz wyjechać ze swoją bogdanką. A co ze mną? Myślisz, że chcę pozostać w tym okropnym miejscu, gdzie wszystko popada w ruinę? - Sądziłem, że masz chrapkę na Lysandra. - To się pomyliłeś. On nie ma złamanego grosza. Dowie¬działam się o tym z najpewniejszego źródła: od lady Heleny. Posiadłość ma być sprzedana, nie pozostanie nic. - Aż tak źle? - zagwizdał Mark. - Biedaczek. Pamiętaj, że od początku coś podejrzewałem. Wiedziałem, że po śmierci Alexandra sprawy nie wyglądają wesoło, ale przy¬puszczałem, że uda mu się zgarnąć coś dla siebie. Zatem nie możesz wyjść za niego, siostrzyczko? - To chyba oczywiste. Dlatego wyjadę razem z tobą. - Kochanie, nie możesz, przynajmniej do czasu, aż panna Stoneham znajdzie się w bezpiecznym miejscu. http://www.gabinet-terapeutyczny.com.pl/media/ Willow usiadła przy wolnym stoliku i wsunęła plecak Jamiego pod swoje krzesło. Restauracja pękała w szwach. Tradition w kanadyjskiej Kolumbii Brytyjskiej było małym miasteczkiem, więc Willow znała większość pozostałych klientów. Uśmiechnęła się do kilkorga sąsiadów i pomachała koleżance ze szkoły. Sąsiedni stolik zajmowała rodzina składająca się z ojca i trójki dzieci. Mężczyzna miał ciemne włosy i szerokie ramiona; siedział do niej plecami, więc nie widziała jego twarzy. Natomiast mogła przyjrzeć się dokładnie dzieciom. Nie ulegało wątpliwości, że nie mieszkają w Tradition. Nigdy wcześniej ich tu nie widziała. Śliczna blondynka w wieku około dziewięciu lat jadła hamburgera i czytała książkę. Policzki jej młodszej, rudowłosej siostry nosiły ślady łez, a maleńki chłopiec
- Och, Di! - krzyknęła Arabella. - Tak się cieszę, że przyjechałaś! Nasz debiut będzie taki radosny! - Mam nadzieję - powiedziała Diana z powątpiewaniem w głosie, bo dobrze pamiętała swoje skrępowanie podczas rodzinnych spotkań. - Jestem strasznie nieśmiała. Wiesz, jak głupio zachowuję się w towarzystwie. - Ależ, Di, będę przy tobie i nie pozwolę, żebyś czuła się zaniedbana. - Szkoda, że panna Stoneham nie może nam towarzyszyć. - Zamilkła na chwilę, a potem zapytała: - Bello, jak ona ma właściwie na imię? - Nie wiem. Nigdy nie przyszło mi do głowy, by ją o to spytać. - Arabella spojrzała na nią zaskoczonym wzrokiem. Sprawdź krzyczeć, a blondynka wyglądała na przerażoną. Ale zaraz potem znów zapanował chaos. Taca z hukiem upadła na podłogę. Cola wylała się z kubka. Jamie krzyknął zrozpaczony, widząc, jak smakołyki, o których marzył, rozsypują się po ziemi. Willow podbiegła do niego, podczas gdy sprawcy nieszczęścia wrócili do swojej sprzeczki. - To wszystko twoja wina, Amy! Gdybyś nie była taką paskuda... - Ty to zrobiłaś! - Amy nie kryła oburzenia. - Ty, Lizzie. - Chcę więcej frytek - zapłakał mały chłopczyk, uderzając rytmicznie piąstkami w plastikową tacę. - Więcej! Więcej! Jamie łkał cicho. - Ależ kochanie. - Willow przytuliła go z całej siły. - Nie