przetrzymać. Maggie oparła głowę na ramieniu przyjaciółki. - Och, Dix, co ja bym bez ciebie zrobiła... - westchnęła cicho. Dixie objęła ją serdecznie ramieniem i przytuliła. - Poradziłabyś sobie. Masz głowę na karku. Dobre serce. Znajdziesz swoją drogę. - W końcu pewnie tak. - Chlipnęła, odsunęła się i spojrzała uważnie na Dixie. - Wiesz co, szkoda, że nie masz dzieci. Byłabyś wspaniałą matką. Dixie parsknęła śmiechem. - Nie podlizuj mi się. Pewnie chciałabyś wrócić do pracy. Teraz Maggie się zaśmiała, otarła ostatnią łzę. - Wcale ci się nie podlizuję, a do pracy wróciłabym bardzo chętnie, jeśli znajdzie się dla mnie miejsce. 135 Dixie udała, że się głęboko namyśla. - Nie wiem. Pewnie zapomniałaś wszystko, czego cię nauczyłam. Jak nosić ciężkie tace, żeby plecy nie http://www.implanty.info.pl/media/ - Czekamy na wyniki prześwietlenia, pani Patston. O mały włos nie uciekła z Iriną tej nocy. W tym cudownym momencie, kiedy usłyszała „wszystko w porządku", omal nie pojechała z nią prosto w noc, omal nie skręciła na autostradę M25 albo wszystko jedno jaką, byle dalej od człowieka, który skopał jej córeczkę i powiedział, że nic nie mógł na to poradzić. O mały włos. Bóg ją wysłuchał, ale Joannę nie była pewna, czy to Jemu zawdzięcza tę wielką łaskę. I czy rzeczywiście zrobił tak wiele, by pomóc Irinie. Wolna wola, Joanne. To nie sprawa Boga, tylko twoja.
Orsana trochę poczerwieniała, ale nie wyrzekła ani sło¬wa. Przyjąć przeprosiny czasami trudniej, niż przy¬nieść. - No tak co - pokój? - Rolar, nie doczekując się odpowiedzi, wyciągnął do dziewczyny rękę. - Rozejm - burknęła Orsana, nie patrząc trzasnąwszy go po dłoni. - Na długo? - retorycznie wypytałam, otwierając drzwi. Bum! Diera i Słar spadli na podłogę, pocierając stłuczone czoła - dziewczynka lewą ręką, chłopak prawą. - A wy co tu robicie?! - strasznym głosem powiedziałam, opierając ręce na bokach i groźnie zawisając nad dzieciętami. Sprawdź go schłodzić, zmusić, żeby coś wypił, i podać kolejną dawkę leku. R S Nik położył Danny'ego na łóżku, ostrożnie zdjął mu koszulkę i szorty. Jak skamieniały wpatrywał się w dziecięce ciałko pokryte mnóstwem czerwonych kropeczek. To nie do przyjęcia! Potomek Kristallisów nie ma prawa tak cierpieć! Mój bratanek nie powinien być ciągany po ogólnie dostępnych miejscach, kiedy jest taki chory. Bóg jeden raczy wiedzieć, co by ta Carrie zrobiła, gdybym ja się w porę nie pojawił. - No nie! - rozległ się rozpaczliwy szept Carrie;