jakoby Anglia i Franc ja porozumiały się ze sobą co do wspólnej interwencji w sprawy polskie. Jeżeli rzeczywiście miałoby się coś zdarzyć w tym względzie, bardzo proszę o dalsze instrukcje, jak się do Polaków odnosić”. 17 februera 1833, donos spisany przez agenta „Nowickiego”, złożony na ręce prefekta w Besançon „Ostatnio do depotu zjechał Zaliwski. Po nocach spotyka się z oficerami i przekonuje ich, że Anglicy i Francuzi czekają tylko z interwencją na sygnał z Polski. Chcą widzieć, że rewolucja u nas nie wygasła i Polacy podporządkować się carowi wcale nie chcą. 48/86 Opowiada też, że tajne związki oplatają już cały kraj i że termin wyznaczony, bo 19 marca wybuchnie rewolucja w całej Europie. Ostatniej nocy był w mojej kwaterze, którą http://www.laryngologia-zdrowie-co-i-jak.pl/media/ samotni, palcem wygraża i na swoją świetlaną pustelnię klątwę rzuca? A słowa „pusto ma być” co oznaczają? Czy to o pustelni powiedziane, czy o monasterze, czy też, być może, w jeszcze szerszym znaczeniu, o jakim nam, ubogiego rozumu ludziom, nawet pomyśleć strach? Tylko Przewielebności Waszej dozwolone jest i możliwe objaśniać straszne te widzenia. Dlatego też błagamy Waszą Przewielebność, przezacnego naszego władykę, byś nie kazał karać ani nas, ani brata Antipy, tylko rozlał na straszne owo wydarzenie światło swej mądrości. Błagamy o święte Waszej Przewielebności modlitwy, pokłon niski składamy i łączymy się, niegodni, z Nim w modlitwie, pozostając Jego jakże grzesznymi sługami jeromonach Hilariusz jeromonach Melchizedek mnich Diomedes
myśli, że może zadrzeć z kimś takim jak ona. Rainie wbiegła do domu. Chwyciła oburącz lufę strzelby jak atakującego węża. Była już gotowa. Znowu wypadła na dwór. Podniosła broń do góry, wysoko aż pod czarne, aksamitne niebo. – To jakiś żart? Myślisz, że możesz mnie wkurzać? Pierdol się! Znajdę cię, sukinsynu. Znajdę cię, więc pierdol się! Sprawdź prawdziwym, to jest duchowym życiem. I ojciec do swoich podopiecznych też powinien z szacunkiem się odnosić, bo każdy z nich posiada wzniosłą duszę. A tu się ich do ciemnicy sadza, głodem morzy i jeszcze, powiadają, po mordach okłada. – Władyka zerknął na dorodnego zakonnika, który siedział na prawo od archimandryty. Polina wiedziała, że jest to groźny ojciec Triadiusz, szafarz monasteru. – Na takie rękoczyny pozwolić nie mogę. – Toż mnisi są jak dzieci – zaoponował przeor. – Nie znają przecież zwykłych ziemskich trosk. Podejrzliwi, ciekawi świata zewnętrznego, w języku niepowściągliwi. Wielu od małego w klasztornych murach zbawienia szuka, więc w duszy pozostali dziećmi. Z nimi bez ojcowskiej surowości nie można. Przewielebny zauważył powściągliwie: – A ty, ojcze, nie przyjmuj do stanu zakonnego takich, co życia nie zaznali i samych siebie jeszcze nie znają. Człowiek ma przecież i inne drogi zbawienia oprócz służby zakonnej. I dróg tych jest mnóstwo nieskończone. Tylko prostakowi wydaje się, że klasztor to