Bethie była zdenerwowana. Nie powinna tego robić. Lubiła swój samotniczy styl życia. Lubiła samotnie spędzać wieczory. Co ona sobie właś¬ ciwie myśli? I czy te klipsy pasują do sukienki? Może były zbyt ładne. Może sukienka była zbyt ładna. O Boże! Miała zacząć od nowa, a była już pięć minut spóźniona. Zmieniła małą czarną na zasłaniającą kolana czarną spódnicę i jaskrawoniebieską atłasową górę. Ale nie zmieniła pantofli na wysokim obcasie, takich z paskiem na pięcie. Była dumna ze swoich łydek i uważała, że nie zaszkodzi się nimi pochwalić. Bóg świadkiem, że w innych miejscach przybrała parę kilogramów, nie mówiąc już o tym, co grawitacja zrobiła z jej pupą. Starzała się całkiem ładnie, ale przed pierwszą randką od ponad dwóch lat czuła rozgoryczenie na myśl o tym, jak czas z nią postąpił. Klipsy. Które wziąć? Prędzej, Bethie, już prawie czas! Chwyciła pierwszą parę złotych, jaka się nawinęła, wmówiła sobie, że są idealne i skierowa¬ ła się do drzwi. Nie oczekiwała, że pójdzie na kolację z panem Shandlingiem. Poprzed¬ niego dnia wieczorem zaczęło się od kawy. Był poruszony tym, że ją zdener¬ wował, a ona była za bardzo zmieszana, żeby odmówić. Zabrał ją do jednej z kafejek na South Street, zafundował cappuccino i opowiadał takie historie, że wreszcie łzy na jej policzkach wyschły i zaczęła się uśmiechać. http://www.maestroinowroclaw.pl/media/ położył na stole. Lewą nogę, po niedawnej operacji łękotki, usztywniały łupki. Oparł ją na siedzeniu drugiego krzesła. Wydawało się, że jest mu wygodnie i że jest spokojny. Przez pierwsze pół minuty mierzyli się wzrokiem. Żaden z nich nie chciał mrugnąć pierwszy. - Wyglądasz beznadziejnie - powiedział Montgomery. - Dziękuję. Pracowałem nad tym całą noc. - Podszedł do stołu, ale nie usiadł. Wolał patrzeć na Alberta Montgomery'ego z góry. Mógł skrzyżować ręce na piersi i spoglądać na tego człowieka, jakby był on najniższą formą życia na ziemi. Albert tylko się uśmiechnął. On też chodził na zajęcia z przesłuchań i dobrze znał wszystkie sztuczki. - Mówisz równie beznadziejnie - dodał Albert. - Przeziębiłeś się w samolocie, Quince? Samoloty to probówki ze skrzydłami. Zarazki mają świetne
pięćdziesiąt sześć godzin dostaliście ode mnie koszulkę! – Daj spokój, Sanders – ucięła grzecznie Rainie. – Federalni mają lepsze zabawki. Takie jest życie. Luke siedział z zamyślonym wyrazem twarzy. Pochylił się do przodu, oparł łokcie o kolana i wbił wzrok w Sandersa. – Twierdzisz, że morderca zadał sobie tyle trudu, by skonstruować specjalny nabój dla Sprawdź - To możliwe - powiedział łagodnie - że wróciłem do dawnych nawyków. Obudziłem się, zobaczyłem, że jesteś obok, to mi się spodobało i... Rainie, teraz lepiej nie być osobą, na której mi zależy. Moi najbliżsi ostatnio bardzo cierpią. - Quincy, faceci przepraszają, a psychiatrzy robią psychoanalizę. Kim jesteś? Zamrugał gwałtownie. - Cholera, robisz się w tym całkiem dobra. - Daj spokój! Mitz może zadzwonić w każdej chwili i wtedy trzeba będzie się ruszyć. Dlatego przeproś, i to szybko! 204 - Przepraszam - powiedział posłusznie. Ona splotła nerwowo palce.