Zjedli w milczeniu, przerywanym tylko wyważonymi pochwałami Belli dotyczącymi posiłku, a kiedy skończyli, Edward zaproponował spacer po ogrodzie. - Świetna myśl - zgodziła się Bella. – Ale nie chciałabym ci przeszkadzać w twoich normalnych zajęciach. Mogę pójść sama. Pod jego uważnym spojrzeniem ciarki przebiegły jej po skórze. - Jak chcesz - odparł zgodnie. - Masz jakiś balsam? - Nie mam-przyznała-ale nie jest tak źle, jak wygląda. - Możliwe, ale należałoby to posmarować. Chodź ze mną - zakomenderował. Położył jej dłoń na ramieniu i mogła się tylko starać nie zesztywnieć zdradziecko, chociaż nadwrażliwość jej skóry nie miała nic wspólnego ze słońcem, za to bardzo wiele z dotykiem Edwarda. Uczucie narastało, kiedy prowadził ją przez nieznany dotychczas korytarz. Kiedy otworzył jakieś drzwi i niemal wepchnął ją do środka, zorientowała się, że pokój, do którego ją przyprowadził, to jego własna sypialnia. Także i tu uderzało umiejętne połączenie tradycji i nowoczesności. Ściany w odcieniu złamanej bieli podkreślały bogactwo wykorzystanych w wystroju wnętrza tkanin. Fotele, niską sofę i ogromne łoże pokrywały ciężkie jedwabie. Chodniki na drewnianej, polerowanej posadzce uzupełniały je kolorystycznie, podobnie jak wiszące na ścianach obrazy. Całości dopełniały gładkie, białe muślinowe firanki, spięte misternie zdobionymi klamerkami. - Poczekaj tutaj - polecił jej Edward, otwierając drzwi do bardzo czystej, nowoczesnej, urządzonej w matowej bieli i chromie łazienki. W pokoju unosił się bardzo słaby, ale wyczuwalny zapach wody kolońskiej Edwarda. Bella przymknęła oczy i z lubością wciągnęła go w płuca. Edward pojawił się w drzwiach łazienki z plastikową butlą łagodzącego balsamu do ciała w ręku. - Często się tu przydaje, bo młodzi wolontariusze potrafią zapomnieć, jak niebezpieczne może być tutejsze słońce, nawet w zimie. Bella uśmiechnęła się ze zrozumieniem i wyciągnęła rękę po balsam. Ale zamiast go podać, Edward obszedł łoże i odrzucił ciężką kapę, odkrywając świeżą, śnieżnobiałą pościel. Patrzyła na łoże, jakby nigdy przedtem nie widziała nic podobnego. Jej serce biło mocno, a zmysły miała ogromnie wyostrzone. Obecność Edwarda zupełnie wytrąciła ją z równowagi. - Chyba najbardziej opaliłaś sobie plecy – powiedział bez emocji. - Usiądź, to ci je posmaruję. ROZDZIAŁ CZTERNASTY Nie była w stanie zdobyć się na odmowę. - Mogę to zrobić sama - zdołała w końcu wykrztusić. http://www.maszynydobudowydrog.com.pl do powiedzenia. - Nic - dodała Imogen - co mogłoby coś zmienić. - Na pewno? - Tak. Na miejsce dla świadków wezwano teraz Matthew. Serce biło mu niespokojnie przy składaniu przysięgi, a napięcie powodowało ból w całym ciele. - Ponieważ wiem, że w czasie śmierci pani Gardner przebywał pan poza Londynem - odezwał się koroner - mogę tylko złożyć panu najszczersze wyrazy współczucia i zadać to samo pytanie, 158 co poprzednim świadkom: czy zna pan jakikolwiek powód, dla którego pańska żona mogła targnąć się na życie?
zielonych ogóreczników, hiacyntów, żółtych żonkili i czerwonych anemonów. Teraz jednak, kiedy siedziała oparta 113 plecami o fantazyjnie powyginany pień starego drzewa oliwnego, pochłonięta była tylko jednym problemem, który przytłaczał ją niby kamień. Czuła się, jakby podczas Sprawdź - Tak sądzisz? Richard by jej zrobił awanturę. - Karo także. Uśmiechnęły się, a potem razem zapłakały. Nowa fryzura poprawiła Imogen nastrój na mniej więcej dwie godziny. - Nie wiadomo, czy wyjedzie - mówiła teraz z posępną miną, sięgając do torby po paczkę marlboro, którą udało się jej wyłudzić od Flic. - W każdym razie nic nie powiedział, prawda? - Jeszcze nie - odparła ze spokojem Flic. - Ale wyjedzie. - Przypuszczam. - Imogen obejrzała się na Chloe i policzyła, że siostra jest czwarta w kolejce. - Zanim przyniesie tę cholerną kawę, to mi się odechce. - To nie jej wina. Imo, spróbuj się uspokoić.