Susanna potrząsnęła głową. - Naprawdę nie wiem, jak ty to

prostu wolę nie ryzykować. Idąc za Diazem, Milla zauważyła obły kształt pod luźną koszulą mężczyzny. W tym, że nosił broń, nie było nic nadzwyczajnego, stanowiło to raczej dla niego stan naturalny. Ale jakoś nie zauważyła, by wyciągał ją ze schowka w aucie - no i przecież nawet nie zaszedł do swojego pokoju w hotelu. A więc... an43 272 - Miałeś przy sobie broń już na lotnisku? Rzucił na nią okiem przez ramię. - Nie musiałem przechodzić przez bramkę wykrywacza metali. - Ale... Boże, przecież to poważne przestępstwo? Wzruszył ramionami. - Pewnie byliby trochę zdenerwowani, gdyby mnie złapali. - Jak przemyciłeś tę giwerę aż tutaj? - Nie musiałem. Dostałem ją na miejscu. - Hm, chyba nie ma sensu pytać, czy to legalna broń? - A jakże. Legalna i zarejestrowana. Tylko nie na mnie. - Kradziona? http://www.nosnoscramplaskich.com.pl/media/ 370 - I myślisz, że ja tu trzymam spisy i obciążające mnie papiery? Czy ja wyglądam na idiotkę? W istocie było wręcz przeciwnie. Ellin wyglądała na ostrożną babkę, która potrafi o siebie zadbać. - Myślę, że jednak masz te papiery - powiedziała Milla. -W końcu to zawsze jakiś atut w ręku, nieprawdaż? Coś, czym można pohandlować. Z prywatną osobą, jak ja, z prokuratorem okręgowym, a może nawet z True Gallagherem. Jeśli kiedyś przekonałabyś się, że nie możesz mu ufać, lepiej przecież mieć coś pod ręką na wszelki wypadek. - W jednym masz rację. Absolutnie nie ufam Gallagherowi. Milla wyciągnęła się na krześle, krzyżując nogi i mierząc

Cofnął nagranie aż do momentu, gdy tajemniczy człowiek wchodził do biura. Potem zatrzymał i od tego miejsca puścił taśmę normalnie. Serce Milli zatrzymało się na długą chwilę. - Sukinsyn! - powiedział Rip za jej plecami. Patrzyli, jak odziany na czarno człowiek wchodzi do gabinetu i Sprawdź - Komórka mi się zepsuła, nie przyjmuje rozmów przychodzących. Ja mogę dzwonić, ale to wszystko. - Ja miałem wyłączoną komórkę. - Dlaczego? an43 337 - Nie chciałem, żeby dzwoniła. Tym razem to ona wyczekała chwilę, milcząc, choć miała ochotę walić głową o deskę rozdzielczą samochodu. Coś jej mówiło, że na ustach Diaza błąka się w tej chwili ów lekki, enigmatyczny uśmieszek. - Czemu nie? - spytała wreszcie.