Klucze do waszyngtońskiego mieszkania drżały w ręku Barbary Allen. W gardle ją paliło, była spocona, a całe ciało miała pokąsane przez komary. Chciało jej się jednocześnie płakać i krzyczeć z podniecenia. W końcu zaczęła działać! To było niewiarygodne. Otworzyła drzwi i uderzył ją zaduch. Przed wyjazdem do Vermontu wyłączyła klimatyzację. Vermont był znacznie chłodniejszy i przyjemniejszy od Waszyngtonu. Szybko zamknęła drzwi i wzięła głęboki oddech. A więc dotarła do domu. Co było najbardziej zadziwiające, nie miała żadnych wyrzutów sumienia. Zdawała sobie sprawę, że dopuściła się czegoś złego. Jej obsesja na punkcie Lucy Swift przechodziła w patologię. Normalni ludzie nie szpiegowali innych, nie zakradali się do ich mieszkań i nikogo nie terroryzowali. Ale Lucy Swift zasłużyła sobie na życie pod presją strachu. Była najgorszą matką na świecie, impulsywną i lekkomyślną, bez żadnych wymagań wobec siebie. Colin potrafił zapobiec jej najbardziej drastycznym ekscesom, ale odkąd go zabrakło, nikt już nie temperował zachowań Lucy. Od ponad roku Barbara potajemnie wymykała się do Vermontu http://www.nurgia.pl Fontaine. Tak się składa, że mi na niej zależy. Przyznaję, że ogarnia mnie niepokój na myśl, że dawne życie się skończy, ale jednocześnie chcę spróbować nowych rzeczy. Po dłuższej chwili Harding skinął głową. - Porozmawiajmy z lady Jane Netherby. - Czy ktoś łaskawie mi wyjaśni, o co chodzi? - odezwal się Wally, idąc za nimi do drzwi wyjściowych, - Właśnie ustaliliśmy, że Sin jest zakochany w żonie i chce dokończyć śledztwo, żeby się wreszcie zająć powiększaniem rodziny. - Tak myślałem. - Bardzo wątpię, baranie. Sinclair zwolnił kroku. Do tej pory miał tylko
barwnikami. Georgie zaklaskał w dłonie z radości. – Dobra, J.T., idziemy! Po chwili Madison pojawiła się na ścieżce prowadzącej znad strumienia i znikła za stodołą, nieświadoma, że znalazła się w tarapatach. Sprawdź To dowodzi, że może mu zaufać, może na niego liczyć. W każdej sytuacji. Była mu wdzięczna. Niewiele brakowało, a uległaby mu. Nie wykorzystał jej słabości. Ceniła go za to i podziwiała. Gdyby mogła mu się odwdzięczyć... - Czy to nie zadziwiające - przerwała ciszę - jak wielki wpływ wywarła na nasze obecne życie przeszłość? - To prawda - odparł, napełniając jej kieliszek. Uśmiechnęła się leciutko. - Ale też zadziwiające jest to, jak różnie ta przeszłość ukształtowała każde z nas - dodała.