śmierć i dlatego załoŜył studio, gdzie kobiety uczą się walki z napastnikami. Alli przypomniała sobie nagle poranny telefon siostry. Kara, cała w skowronkach, opowiadała o męŜczyźnie, którego poprzedniego wieczoru poznała w bibliotece. Alison słuchała, jaki to z niego równy facet i Ŝe zaprosił Karę tegoŜ wieczoru na imprezę. Zaniepokoiło ją to, zapaliło się w jej mózgu czerwone światełko. Bo przecieŜ Kara mówiła przedtem siostrze o egzaminie i Ŝe musi przysiąść fałdów i wziąć się do roboty. Alli powołała się wtedy na jej własne słowa o zbliŜającym się egzaminie i poradziła, by zamiast chodzić na imprezy, wzięła się za naukę. Nie to zapewne Kara chciała usłyszeć od siostry i z tej najwyraźniej przyczyny szybko skończyła rozmowę. Alli natomiast zaczęła się zastanawiać, czy aby nie za ostro potraktowała siostrę, nie za mocnych uŜyła słów. Kara była na drugim roku studiów na Uniwersytecie Teksańskim, dobrze jej szło i Alli bała się, Ŝe przez tego „równego faceta" moŜe stracić rok. Alli zatrzymała auto przed duŜym domostwem. Na widok Marka, który stał w progu z dzieckiem na ręku, uśmiech rozjaśnił jej twarz. Mark usłyszał szum zbliŜającego się samochodu, wyszedł przed dom i zobaczywszy Alison odetchnął z ulgą. Rano widzieli się przez chwilę - Mark przedstawił Alli jej zastępczynię i wrócił na ranczo, by zwolnić pilnującą dziecka http://www.olejek-arganowy.org.pl - To znaczy gdzie? - Giles rozejrzał się bezradnie. Jego wizja rycerskiej pomocy nie przewidziała przeno¬szenia kilkunastu butelek piwa, napoju imbirowego i le¬moniady. - Proszę zapytać kuzyna. - Clemency wskazała Marka i Lysandra wyprzęgających konie. Doprawdy, ten człowiek jest beznadziejny, pomyślała. Dzięki Bogu, ojciec wychowy¬wał ją w sposób bardziej liberalny. Od Clemency wymagano, by umiała się ubrać, posłać łóżko, a od czasu do czasu nawet ugotować. Jej matka nadaremnie protestowała, że to nie przystoi prawdziwej damie. - Co za bzdury, Amelio - mawiał ojciec. - Nie chcę żeby nasza mała Ciem wyrosła na jedną z tych niezaradnych panienek, które na każdym kroku potrzebują pomocy. Zauważyła, że pozostałe panny - Diana, Adela i Oriana - kompletnie nic nie robią, choć nie była pewna, czy bierze się to z lenistwa, czy też ze zwykłej ignorancji. Arabella, idąc za przykładem Clemency, zaczęła rozpakowywać kosze. - Di! - krzyknęła. - Pomóż mi przy wycieraniu kie¬liszków. Szkło zostało starannie zapakowane w słomę. - Tak jest, Diano, zrób coś pożytecznego - podchwyciła lady Fabian. Oriana i Adela spojrzały po sobie. - Panno Fabian, może zwiedzimy ten osobliwy kościółek - zaproponowała Oriana. - Chyba nie wszyscy muszą zajmować się rozpakowywaniem. Adela podążyła za nią. - Ostrzegłam Lysandra przed podstępnymi sztuczkami panny Stoneham - ciągnęła Oriana, gdy tylko znalazły się wystarczająco daleko od reszty towarzystwa. - Będzie miał na nią baczne oko, proszę zapamiętać moje słowa. - Mama nie widzi w jej postępowaniu niczego zdrożnego - odparła Adela ze smutkiem. - Przestrzegłam ją, a ona tylko powiedziała, iż panna Stoneham jest dobrze wychowana i całe szczęście, że Diana ją polubiła! Diana! A co ona może wiedzieć, ta mała idiotka? - Jestem zdecydowana zdemaskować tę awanturnicę! - odparła Oriana. - Guwernantka, akurat! Nie zdziwiłabym się, gdyby okazała się jakąś bezrobotną aktorką.
- Zyska pani autorytet - Scott obstawał przy swoim zdaniu. -' Łatwiej będzie pani nad nimi zapanować. - Z tego, co pan mówił, wnioskuję, że mundurek wcale nie pomógł poprzednim pięciu nianiom zapanować nad pańskimi dziećmi. Poza tym - dodała - mundurek może być odpowiedni w dużym mieście, ale tutaj... Sprawdź Zmarszczył czoło. Aż do końca sama zajmowała się swoimi finansami. Nie zadawał jej żadnych pytań, nie próbował wnikać, ile ma na koncie. To były jej sprawy. A jednak dziwne mu się zdawało, że aż do tamtego roku Lily sprawiała wrażenie więcej niż zamożnej. Nie martwiła się o budżet i pozwalała sobie na wszelkie zachcianki. I oto raptem, właśnie w osiemdziesiątym czwartym, wszystko uległo radykalnej zmianie. Zauważył to kilka miesięcy po zerwaniu z Glorią. Lily zaczęła obliczać starannie swoje wydatki, przestała przekazywać pieniądze na cele dobroczynne, zrezygnowała z luksusów, jak jadanie poza domem czy najlepsza kosmetyczka w mieście. Powoli zaczynał rozumieć. Lily kosztem własnego dostatku wspomogła córkę. Przecież on sam dostarczał tajemnicze przesyłki Hope St. Germaine. Po zdradzie Glorii zapomniał o wszystkim, ale też był niemal pewien, że przekazywał wówczas pieniądze. Jeżeli tak, to w jaki sposób rewanżowała się Hope? Czym? Kartką z podziękowaniem? A może czymś więcej? - Co ci jest, Santos? Dziwnie wyglądasz? Ocknął się z zadumy, rzucił Glorii krótkie spojrzenie i pokręcił głową. - Zamyśliłem się. - Zmusił się do obojętnego uśmiechu. - To był bardzo długi poranek. Pchnął jedno skrzydło szklanych drzwi i przepuścił ją przed sobą. Zaczęło mżyć. Santos podniósł kołnierz marynarki. - Gdzie zaparkowałaś? - Za skrzyżowaniem. - Ja tutaj. Podwieźć cię? Po chwili wahania pokręciła głową. - Dzięki, to niedaleko.