- Moja córka chciała ułożyć sobie życie od nowa - usłyszał. - Postanowiła uwolnić się od rodzinnej przeszłości, a więc i ode mnie. Odeszła.

- Nie... to znaczy... - Kobieta zakasłała, upiła łyk dietetycznej coli, ponownie zakasłała. - Sądzę, że... W tej samej chwili otworzyły się drzwi od gabinetu przełożonej. - Joyce, czy mogłabyś... - Na widok Glorii umilkła. - Dzień dobry, Glorio. O co chodzi? - Dzień dobry, siostro. - Gloria przygarnęła książki do piersi. - Szukam Liz Sweeney. Czy zwolniła się dzisiaj z lekcji? Przełożona zmarszczyła czoło. - Powinnaś chyba być teraz na lunchu? - Tak, ale... - Więc idź jeść. Przerażenie zaparło Glorii dech w piersiach. - Dlaczego siostra nie chce powiedzieć? Gdzie jest Liz? Dlaczego nie ma jej w szkole? Coś się stało? Siostrę Margueritę wyraźnie zniecierpliwił ten grad pytań. - Wkrótce sama się dowiesz. Elizabeth Sweeney nie wróci już do szkoły. A teraz proszę, żebyś... - Jak to? Nie wróci do szkoły? - Gloria miała wrażenie, że ziemia usuwa się jej spod nóg. - Ale dlaczego? Nie rozumiem. - Nie musisz. A jeśli zaraz nie pójdziesz na lunch, będę musiała zawiesić cię i wezwać matkę do szkoły. Liz została wyrzucona. Gloria podniosła drżącą dłoń do ust. Dlaczego? Co takiego zrobiła? Co takiego poza tym... poza tym, że pomogła jej w sobotniej maskaradzie? Odwróciła się na pięcie i wybiegła z sekretariatu, ale zamiast na lunch, jak poleciła jej przełożona, skierowała się prosto do wyjścia. Siostra Marguerita coś jeszcze za nią wołała, lecz Gloria nie odwróciła się nawet. Musi zobaczyć Liz. Musi sprawdzić, co dzieje się z przyjaciółką. Dowiedzieć się, co zaszło w szkole. Matka... Boże, wszystko tylko nie to! Ale cóż by innego? http://www.osk-ekspress.pl/media/ hrabia i znowu pogłaskał ją po ręce. - I co było dalej? - Panna Grenville dała mi uczniów, tak że zarabiałam na siebie do czasu ukończenia nauki. Później pracowałam jako guwernantka albo dama do towarzystwa. A teraz jestem tutaj i rozmawiam z earlem Kilcairn Abbey w jego pięknym ogrodzie różanym. - A co z Welkinsami? Odsunęła się od niego i wstała. - To całkiem inna historia, która nie ma nic wspólnego z moimi uczuciami dla krewniaków. - Nikt nie usłyszy tej opowieści. Nigdy. - Więc nic mi pani nie powie? - Nie. Podniósł się z ławki. - Owszem. Kiedyś pani mi zaufa. - Nigdy panu nie zaufam. Sam pan powiedział, że gdyby nie testament ojca, nigdy nie

Klara spojrzała na małą, która przelewała wodę z wiaderka do wiaderka i piszczała z radości, gdy się jej udało. Pomachała do niej i przesłała całusa, a Karolina uśmiechnęła się uszczęśliwiona i zrobiła to samo. Bryce ogarnął wzrokiem obie swoje kobiety i powiedział: - Wiesz, że ona cię kocha. - Chyba tak. Cudownie jest obserwować, jak każdego dnia odkrywa coś nowego, jak się zmienia. - Nie chcę, by za szybko urosła. Sprawdź - Ponieważ to poważne zajęcie - rzekła Klara, zastanawiając się, co pozostałe kobiety o niej pomyślą. - Ciągle uważam, iż żałuje, że porzucił tę pracę - stwierdziła Hope. - A musiał? - Diana wolała, by częściej bywał w domu. - Pewnie ją bardzo kochał, skoro to dla niej zrobił. Hope wymieniła z przyjaciółkami znaczące spojrzenia. - Albo i nie - mruknęła Katey pod nosem. Klarę pożerała ciekawość, lecz nie chciała tego okazać. - Bryce i Diana przed ślubem znali się bardzo krótko. Spędzili ze sobą pewnie tylko jedną noc - powiedziała Hope. Jak ze mną, pomyślała Klara. Jednak Bryce ożenił się z Dianą. Nie chcąc dłużej rozmawiać na ten temat, wstała. - Muszę nakarmić Karolinę. Może przygotuję lunch dla wszystkich? - zaproponowała. Kobiety wymieniły między sobą spojrzenia, lecz tego nie zauważyła. - Przyniosłyśmy własne jedzenie - Hope wskazała na małe pojemniki. - Zawsze zabieramy je do parku, by mieć wszystko pod ręką, gdy dzieci zgłodnieją. Portia i Katey wzięły się do rozpakowywania wiktuałów, a Klara przyglądała się z podziwem, jak świetnie sobie radzą z karmieniem trójki dzieci. Wsadziła Karolinę do kojca i poszła przygotować jej lunch. Gdy wróciła z krzesełkiem dla małej, zauważyła, że pozostałe kobiety patrzą na coś, co znajduje się za nią. Instynktownie odwróciła się i obronnym ruchem uniosła krzesełko tak, że jego nogi uderzyły w kogoś i wepchnęły go do basenu.