- Tak! Zostawia moją biedną Rose, a sam spędza czas z obcymi osobami! Jestem wstrząśnięta. Wstrząśnięta i zaniepokojona. - Cóż, z pewnością... - Nie! Niech pani nie próbuje mnie pocieszać! Rose, musisz bardziej się starać, jeśli mamy zmiękczyć serce Luciena. - Tak, mamo. Po tych słowach pani Delacroix poprosiła o ciasto i gorącą czekoladę dla uspokojenia nerwów i wróciła na górę. Alexandra najchętniej napiłaby się brandy. Hrabia nie wrócił o zapowiedzianej porze. Jeszcze przez dwie godziny po kolacji Alexandra musiała wysłuchiwać najświeższych plotek i tyrady Fiony Delacroix na temat skandalicznych paryskich mód i obyczajów. W końcu uciekła do biblioteki ze szklanką ciepłego mleka i tomem poezji Byrona. Mogła pójść do swojego pokoju, ale doskonale wiedziała, dlaczego tego nie robi. Znacznie trudniej było jej odpowiedzieć na pytanie, dlaczego czeka na lorda Kilcairna. Wolała się nad tym nie zastanawiać. W ciągu dnia wiele razy przyłapywała się na wspominaniu jego pocałunków. Śmiała propozycja już nie wydawała się taka oburzająca. Oczywiście nie zamierzała się na nią zgodzić, ale czuła się mile połechtana w swej dumie, że tak światowy mężczyzna jak Lucien Balfour jej pożąda. - Nie wiedziałem, że samotne młode damy czytują Byrona - rozległ się od drzwi cichy głos. http://www.sluby-zakopiec.com.pl - Już się balem, że dojdzie do rozlewu krwi. Moje gratulacje. Wykazałeś się niezwykłym opanowaniem. - Na szczęście zamyśliłem się i nie słyszałem, co wygadywał Henning. Wicehrabia szedł obok niego w milczeniu przez pół przecznicy. Lucien po minie widział, że przyjaciela coś dręczy. Czekał cierpliwie. W końcu Robert odchrząknął. - Nie chcę być wścibski, ale co zamierzasz zrobić? - spytał. - Z czym? - Z szukaniem partii dla kuzynki i siebie, zważywszy na ostatni skandal. Nie jest to najdyskretniejszy z twoich romansów. Zignorował uwagę. - Panna Gallant mieszka w moim domu od ponad trzech tygodni. - Tak, ale kochanka ukryła przed tobą swoją tożsamość. - Nie jest moją koch...
po spacerze, robot był cały pogięty i odrapany. Nasza córka jest tak przygnębiona, że nie potrafię z niej wyciągnąć... — Wróciła bez Niani? — Przyszła do domu sama. Wściekłość stopniowo wykrzywiła grube rysy mężczy- zny. Sprawdź towarzystwa. - Hm. Prawie niebieskie, ale niezupełnie - zastanawiał się na głos, ignorując jej protest. - I również nie całkiem zielone. Nie serpentynowe ani szmaragdowe. Chyba turkusowe. - Widzę, że zna się pan na kamieniach szlachetnych, milordzie. - Opuściła wzrok, udając, że rozplątuje smycz. - Czy możemy wrócić do warunków zatrudnienia? - A włosy? - mówił dalej, nie zbity z tropu. Przekrzywił głowę. - Brąz, ale jasny. Przetykany złotem. Tak, to dobry opis, ale może trafniejsze byłoby określenie „spłowiałe od słońca”. - Milordzie, co z moją pracą? - zniecierpliwiła się panna Gallant. Lucien wyciągnął rękę. Po chwili wahania podała mu papiery. - Póki moja kuzynka nie wyjdzie za mąż, będzie mieszkać wraz z matką pod moich dachem - zaczął, kartkując referencje, choć zupełnie go nie obchodziła ich treść. - Potrzebuję