które przystawały, by pozachwycać się jej dzieckiem. Nie spieszyła się, uważnie wybierając owoce i warzywa. Śpiący Justin zwinął się w kulkę, podwijając automatycznie nóżki do pozycji płodowej. Matka ochraniała go przed słońcem kapeluszem. Łagodna bryza, która rozwiewała jej krótkie jasnobrązowe włosy, zburzyła także grzywkę dziecka. Chłopiec poruszył się i cmoknął kilka razy przez sen. Milla postawiła koszyk i pogłaskała dziecko po pleckach - uspokoiło się w jednej chwili. Zatrzymała się przy stoisku z owocami i rozpoczęła rozmowę ze starą sprzedawczynią, gestykulując energicznie. Milla słabo mówiła po hiszpańsku, ale i tym razem udało jej się wszystko załatwić: wskazała ręką dorodne pomarańcze, które przyciągnęły jej wzrok. Nic nie zauważyła, nic jej nie zaalarmowało. Nagle po prostu znalazła się pomiędzy dwoma mężczyznami, poczuła ostry odór ich potu. Instynktownie próbowała się cofnąć, ale stali za blisko. Tuż an43 15 obok. Ten z prawej wyciągnął nóż i chwycił drugą ręką materiał nosidełka. Milla zdążyła tylko krzyknąć, gdy on brutalnie przecinał http://www.stomatologkrakow.biz.pl obrzydliwe zbrodnie, którzy - doprowadzeni wreszcie do sądu - dostawali małe wyroki lub kary w zawieszeniu, zakładając, że w ogóle uznano ich za winnych. Może fakt, że likwidował tych ludzi, nie był do końca jego wyborem? A może odpowie za to na tamtym świecie? W każdym razie nigdy nie miał wyrzutów sumienia. Pedofil, brutalny gwałciciel, morderca - ci ludzie nie zasługiwali na to, by żyć. W an43 152 oczach wielu ludzi Diaz też był mordercą, ale on sam się nim nie czuł. Był katem. A z tym mógł żyć. Pomoże Milli znaleźć Pavona. Ona i tak będzie próbowała, a bezpieczniej dla niej samej będzie działać z Diazem niż bez niego.
przepraszającym tonem. - Proszę mi wybaczyć, nie miałam takiego zamiaru. Muszę się jednak z państwem spotkać w celu wyjaśnienia pewnych spraw związanych z adopcją syna i przekazać państwu kilka papierów. - Może pani wyjaśnić to przez telefon. - Przykro mi, ale nie mogę. To zbyt skomplikowane, jak Sprawdź przenikał przez jej ubranie. Grunt pod stopami był twardy, chrzęścił jak żwir. W uszach słyszała dziwaczny, nieustający szum. Nie miała pojęcia, gdzie są. - Mam samolot o szóstej - powiedziała, dziwiąc się własnemu schrypniętemu głosowi. - Już się spóźniłaś - odparł lakonicznie Diaz, biorąc ją pod rękę i prowadząc po trzech stopniach do wejścia. Otworzył zewnętrzne drzwi, przytrzymał je własnym ciałem i zajął się wewnętrznymi, drewnianymi. Sięgnął ręką do środka w poszukiwaniu kontaktu, znalazł i Milla zamrugała oślepiona światłem z wiszącej pod sufitem lampy. Diaz wprowadził ją do wnętrza. Pomieszczenie okazało się malutką kuchenką. Wokół unosił się wszechobecny osobliwy zapach. Nie przykry, po prostu... osobliwy