- Mark, my... - Popełniliśmy błąd, Alli - rzekł sucho, sądząc, Ŝe odgaduje jej myśli. - Idź juŜ spać. Zobaczymy się rano. Kątem oka dostrzegł, jak wyciągnięta do niego ręka Alli zawisła w powietrzu. Kusiło go, by znowu ją całować, wiedział jednak, Ŝe mu nie wolno. Raptem usłyszał odgłos zamykanych drzwi. Siedział juŜ na fotelu z głową wspartą na dłoniach, myśląc, Ŝe uległ pokusie. Co sprawiło, Ŝe wpadł w tarapaty, z których juŜ się nie wygrzebie. ROZDZIAŁ CZWARTY Powinien przeprosić Alli. Obudził się z tą myślą. Spojrzał na zegarek stojący na szafce nocnej. Wcześnie. Dochodziła piąta. Ona na pewno jeszcze śpi, więc jak na razie on nic nie moŜe zrobić. Przetarł dłonią twarz i przywołał wspomnienie jej pocałunków. Niech to szlag trafi, myślał, dopiero parę godzin była w jego domu, a on zachowuje się jak ogier w zagrodzie. Bardzo to nieładnie z jego strony. Ona zamieszkała tutaj, by zająć się jego bratanicą, co bardzo sobie cenił. A jak okazał tę wdzięczność? Przy pierwszej nadarzającej się okazji zaczął ją całować i wiadomo, do czego mogłoby dojść, gdyby Erika się nie obudziła. Choć bronił się przed tym, nie mógł przestać myśleć o pocałunkach, o tym, co razem przeŜyli. Chciał tylko spróbować, tymczasem trudno by było określić jako http://www.ten-ortodonta.org.pl/media/ - Jak to się zmyła? - Poszła do St. Peter’s. Tym razem w głosie chłopaka zabrzmiała nuta przebiegłości i rozbawienia. Bawi się z nim? Taki sprytny? Santos wskazał drzwi na zaplecze. - Co tam jest? - Magazyn. - Mogę zajrzeć? - Proszę. - Ty idź przodem. Znowu poczuł mrowienie na plecach. Może nic tu nie było, ale czuł, że jest inaczej. Że coś jest nie w porządku. Wrócił myślami do Tiny. Gdzie znikła? - Proszę - powtórzył chłopak, otwierając drzwi. Santos wszedł do środka, między półki i sterty pudełek. Szukał drzwi. Znalazł je. Żarówka oświetlająca napis „Wyjście ewakuacyjne” była przepalona, samo wyjście zagrodzone stosem pudeł. - Gdzie te drzwi prowadzą?
- Najważniejsze, aby pieski wielmożnej pani mogły odbyć poranny spacer - wyjaśniła szeptem dziewczynie. - Czy to ma znaczyć, że psy są ważniejsze od naszych spraw duchowych? - zapytała zdumiona Clemency. - Cicho, właśnie nadchodzi! Lady Helena zebrała z ławki swoje szale i modlitewniki, trąciła łokciem ponuro wyglądającego mężczyznę, który jej towarzyszył, i dała znak do odwrotu. Lady Arabella posław¬szy ostatni uśmiech synowi farmera, udała się w ślad za pozostałymi. Clemency miała nadzieję, że uda im się z kuzynką wyjść z kościoła po cichu, nie wzbudzając ciekawości Arabelli. Wydawało się to o tyle niebezpieczne, że panna robiła wrażenie znudzonej i przez to zupełnie nieobliczalnej. Kilka nieodpowiedzialnych guwernantek, których nauki bynajmniej nie nadawały się dla młodych dam, sprawiło, że rozbrykane i dziewczę łaknęło mocniejszych atrakcji, niż mogła jej zapewnić panna Lane. Niestety, właśnie dostrzegła je lady Helena. Sprawdź To, co między nami zaistniało, nie moŜe długo trwać, choć pragnę tego ponad wszystko. Muszę jednak być uczciwa zarówno wobec siebie, jak i tego męŜczyzny. Brad jest człowiekiem odpowiedzialnym, postępuje zgodnie z zasadami honoru, a ja przysięgłam dokonać zemsty, co jest sprzeczne ze wszystkim, czego strzeŜe człowiek, którego kocham. Mój najdroŜszy dzienniku, mam straszny mętlik w głowie. Kobieta we mnie pragnie pocałunków Brada, dotyku jego rąk i wszystkiego tego, co sprawia, Ŝe czuję się tak, jak nigdy w Ŝyciu się nie czułam. Ta kobieta we mnie chce cieszyć się tym, co właśnie dziś mi ofiarował - miłością, jakiej dotąd nie zaznałam i jaka przez wieki będzie trwać. Nie wolno mi jednak zapomnieć, co winnam uczynić, by mój Ojciec spoczywał w spokoju. Przysięgałam, Ŝe póki nie spełnię misji, jaką mam wykonać, nie oddam serca Ŝadnemu męŜczyźnie. Ale jest juŜ za późno. Gdy piszę te słowa, czuję Ŝar miłości, jakim