- To dlaczego odmówiła? - Powiedziała, że początkowo rozumowała podobnie jak R S ja. Myślała, że stanowimy cudowną, partnerską parę. Ale zmieniła zdanie. Stwierdziła, że nie interesuje jej małżeństwo z rozsądku, że woli poczekać na odpowiedniego mężczyznę... Mężczyznę, który będzie na nią patrzył tak jak ja na ciebie, gdy tańczyłaś... Jakbym cię kochał ponad życie. - Och - wyszeptała. - Widziałam, że patrzysz.... Myślałam, że jesteś na mnie zły. - Byłem zazdrosny! Wprost szalałem z zazdrości! Ale wtedy nie potrafiłem jeszcze dobrze nazwać tego uczucia. Bałem się przyznać, że to, co do ciebie czuję, jest czymś więcej niż pożądaniem. Spanikowałem. Uciekłem do ogrodu, a gdy Camryn przyszła mnie szukać, oświadczyłem się jej. Wtedy powiedziała mi, że widziała moją twarz, gdy na ciebie patrzyłem. Zrozumiałem, że nie mogę dłużej zaprzeczać temu, co do ciebie czuję. Po bladym policzku Willow spłynęła łza. Scott otarł ją delikatnie. - Och, Willow, kochanie, wyjdziesz za mnie, prawda? Nie chcę dłużej bez ciebie żyć! http://www.terazbudujemy.info.pl ale nim miała czas pożałować swojej decyzji, jej pracodawca uśmiechnął się szeroko. - W takim razie nalegam, byś również zwracała się do mnie po imieniu. Od tej pory mów do mnie Scott. Gdy za Camryn i jej szwagrem zamknęły się drzwi, Willow udała się na górę, by zobaczyć, co robią jej podopieczni. W pierwszej kolejności zajrzała do dwójki młodszych dzieci, ale obydwoje spali. Gdy weszła do pokoju Lizzie, zastała ośmioletnią dziewczynkę siedzącą po turecku na łóżku i pogrążoną w lekturze. Lizzie uniosła głowę na widok niani, lecz tylko zmarszczyła R S czoło, okazując swoje niezadowolenie, i z powrotem zajęła się
- I co? Masz nakaz? - Będzie gotowy za niecałą godzinę, jeżeli wszystko pójdzie dobrze. - Chcę przy tym być, Jackson. - Jasne. Już rozmawiałem z szefem. Przesłuchał taśmy z zeznaniami. Da się zrobić. Santos spojrzał na zegarek, zachmurzył się. - Potrzebuję całej godziny. Muszę... - słowa utknęły mu w gardle. Spojrzał przyjacielowi w oczy. - Muszę najpierw uprzedzić Glorię. Nie chcę, żeby dowiedziała się z mediów. Na pewno będzie chciała zobaczyć się z matką. Sprawdź - Panna Stoneham. - Nie mogę się pozbyć wrażenia, że nie jest tym, za kogo się podaje - zaśmiała się i wzruszyła ramionami. - Być może jednak czytałam zbyt dużo powieści! W każdym razie czułabym się lepiej wiedząc, że nie ma żadnych niegodnych zamiarów wobec mojego biednego braciszka. - A myślisz, że tak jest? - Lysandrze, mój drogi! - Oriana ścisnęła go za rękę. - Wystarczy na nich popatrzeć, by zrozumieć, że panna Stoneham jest Markiem mocno zainteresowana. Naturalnie, że ma nadzieję coś wskórać, a która guwernantka by nie miała, jakkolwiek stara się to ukryć. - Nie wierzę, by go zachęcała. - Jesteś zbyt łatwowierny - uśmiechnęła się Oriana. - Taki ostentacyjny pokaz niechęci potrafi niekiedy zdziałać cuda. - Rozumiem. - Tak też sobie myślałam. Gdy towarzystwo przybyło pod ruiny kościoła, państwo Fabianowie już ich oczekiwali. Woźnica wyładował z powo¬zów kosze i rozłożył na trawie kilka dywaników. Lady Fabian zajęta była rozpakowywaniem i Clemency natych¬miast zaczęła jej pomagać. Giles również postanowił pójść w jej ślady. - Czy mogę w czymś pomóc, panno Stoneham? - Dziękuję, panie Fabian. Może pan postawi napoje w chłodnym miejscu. - To znaczy gdzie? - Giles rozejrzał się bezradnie. Jego wizja rycerskiej pomocy nie przewidziała przeno¬szenia kilkunastu butelek piwa, napoju imbirowego i le¬moniady.