Sebastian zatrzymał wzrok na zielonych wzgórzach na horyzoncie. – Mowery? – Jeszcze nie udało nam się z nią porozmawiać. – W takim razie nie wiemy, gdzie on jest. – Nie. Happy wczoraj była przekonana, że trafiła na trop. To była ostatnia wiadomość od niej. – Jeśli umrze, będzie to moja wina – stwierdził Sebastian, ale Plato potrząsnął głową. – Jeśli umrze, będzie to wina tego, kto pociągnął za spust. – Powinienem był go zabić rok temu. – Tylko rok? A dlaczego nie piętnaście? Albo w dniu, kiedy go poznałeś? Madison i J.T. wybiegli ze stodoły. Sebastian przymrużył oczy. – Masz się nimi zaopiekować – powiedział do przyjaciela. Plato smętnie pokiwał głową. – Tego się właśnie obawiałem. – Zabierz je stąd w jakieś bezpieczne miejsce – dodał Sebastian i poszedł do domu. Lucy usłyszała trzaśnięcie drzwi i spróbowała się uśmiechnąć. http://www.warszawaginekolog.com.pl - Próbowałem. A tymczasem, póki Sin kontynuuje znajomość ze swoją śpiewaczką, nie ma powodu, dla którego my nie moglibyśmy się spotykać. - Tak sądzisz? Czuła się jak aktorka na scenie. - Oczywiście. A jeszcze lepiej, gdybyśmy przekonali Althorpe'a, żeby płacił nam... powiedzmy pięć tysięcy funtów rocznie za to, że zachowamy dla siebie nasze podejrzenia. Przez chwilę korciło ją, żeby roześmiać mu się w twarz. - A jeśli postanowi mnie uciszyć? Nie zapominaj, że mieszkam z nim pod jednym dachem. - Nie odważy się. Wszyscy od razu by się domyślili,
Żadnego owijania w bawełnę. Usiadła sztywno na krześle, krzyżując nogi i ramiona. Miała paskudne uczucie, że Mowery wie o niej więcej, niż przypuszczała. Musiała zachować ostrożność. Dreszcze powoli ustępowały. – Czy naprawdę pieprzyłaś się z jego synem, czy tylko wymyśliłaś to z zemsty? Sprawdź się na aukcję koni, więc złożę mu niezapowiedzianą wizytę. - Chyba nie myślisz, że to on! - Vixen tak uważa, więc nie zaszkodzi mały rekonesans. - Powodzenia. - Nie spuszczaj oka z mojej żony. W Hovarth House Sinclair zjawił się przed dwunastą. Wcześniej obliczył, że gospodarz będzie nieobecny jeszcze co najmniej godzinę. Zaskoczony lekkim poczuciem winy, przekazał wierzchowca stajennemu i wszedł po frontowych stopniach. Minęła dłuższa chwila, zanim kamerdyner otworzył drzwi. - Dzień dobry, Geoffreys.